Bubbles & Bites | Grand Hotel Huis ter Duin

Onlangs kregen we een uitnodiging van Grand Hotel Huis ter Duin om kennis te maken met de nieuwe Sélection Rosé, samengesteld door Meestergastheer én sommelier Stan Kerckhoffs, en bijpassende smaaksensaties bij Bubbles & Bites, het pop-up restaurant van Latour. Aansluitend mochten we dineren bij Latour zelf en in Huis ter Duin overnachten. Met enthousiasme en oprechte interesse gingen we in op de uitnodiging en dat bleek geen verkeerde beslissing.

Eerlijk is eerlijk, we waren nooit eerder te gast bij Huis ter Duin. We kennen het hotel vooral van naam, als begrip en als spelershotel van het Nederlands Elftal. De entree van het hotel is misschien wel de meest gefilmde draaideur van Nederland. Rinus Michels koos het hotel voor Oranje in 1987, hij kende de eigenaren, de familie Noorlander, en het leek hem een ideale uitvalsbasis. Getraind werd er bij Quick Boys, in Katwijk. Hoewel Huis ter Duin de status van spelershotel sinds dit jaar kwijt is, Ronald Koeman verkoos Zeist boven Noordwijk, is de sfeer en de allure ervan nog voelbaar, al was het alleen al door die beroemde draaideur waardoor je binnenkomt.

De geschiedenis van het prestigieuze hotel gaat uiteraard verder terug dan voetbal. Vooruit, een korte geschiedenisles dan, ter kennismaking. In 1883 vond toenmalig burgemeester van Noordwijk, Pické, dat de plaats meer te bieden had dan vis alleen. Op het hoogste punt van de duinen werd de eerste spade in de grond gezet en in 1885 was de opening van het hotel een feit. Heinrich Tappenbeck kocht het hotel in 1887 en zag potentie om van het badhotel een luxe kuuroord te maken. Daar slaagde hij in; zakenlieden, adellijke families en zelfs leden van het Huis van Oranje waren op en duur graag geziene gasten. In de zestiger jaren van de 20^e eeuw nam de concurrentie toe en werd het hotel verkocht. Even leek het erop dat het gesloopt zou worden maar de gemeente gaf daar geen toestemming voor. De teleurgestelde projectontwikkelaars zette het hotel wederom te koop en sindsdien is Huis ter Duin in het bezit van de familie Noorlander. In 1984 werd het, na renovatie en nieuwbouw, heropend door Prinses Margriet. Het hotel bestaat momenteel uit twee gedeeltes, het Nouvel Hotel dat in 1990 na een brand weder opgebouwd is en The Historic dat de brand overleefde.

Als we op een zaterdagmiddag inchecken is de ontvangst allerhartelijkst en wordt ons verteld dat we in het ‘nieuwe’ gedeelte overnachten. Er wordt gevraagd hoe laat we de proeverij van de Sélection Rosé willen starten en we geven aan dat 17:00 ons een mooie tijd lijkt. We nemen de lift naar de negende verdieping waar we een kamer met zeezicht hebben. Als we de deur open doen valt onze blik direct op het kamerbrede raam en het bijbehorende fenomenale uitzicht op de Noordzee. Nadat we een tijdje van het uitzicht hebben staan genieten, inspecteren we de kamer. Hier willen we eerlijkheidshalve vermelden dat het interieur en [met name] de badkamer niet direct een vijfsterrenhotel doen vermoeden. Alles ziet er weliswaar schoon en verzorgd uit, maar we wanen ons in de jaren tachtig en negentig, tegelijkertijd. Het dikke vloerkleed, de leren bureaustoelen op wieltjes, de goudkleurige grepen in het bad en het marmer bij de wastafel, het is even schakelen. En toch klopt het, past het bij het hotel, concluderen we.

Omdat we nog wat tijd hebben voordat de proeverij begint besluiten we richting strand te lopen. Aan zee ligt Breakers Beach House, de strandtent die bij het hotel hoort. De uitstraling is fris, licht en luxueus. De zon is niet heel warm en er staat een flinke wind, maar achter het glas zittend en met een koud biertje bij de hand, wanen we ons in Zuid-Frankrijk. Hoewel het druk is op het terras wordt iedereen snel geholpen en is de bediening uitstekend. Na ons drankje te hebben genuttigd gaan we terug naar de hotelkamer om ons op te frissen.

Er was ons al eerder verteld dat de proeverij bij ongunstig weer verplaatst zou worden naar binnen, naar de Van Diepingen Lounge en als we ons melden bij de receptie blijkt dat ook het geval te zijn. Er staat te veel wind om Bubbles & Bites te openen. Als we plaats nemen in de Lounge wordt de rosé direct gebracht met de mededeling dat de sommelier een toelichting komt geven. Even later maken we kennis met Stan Kerckhoffs die een indrukwekkende staat van dienst heeft. Hij begon zijn loopbaan in het zuiden van het land en werkte onder andere bij Restaurant La Ville en ’t Pakhoes in Maastricht om in 2003 een overstap te maken naar Latour. Hij vertelt over de rosé die hij zelf heeft mogen samenstellen. Ze bestaat uit 35 % Grenache Noir, 30 % Cinsault, 20 % Syrah en 15 % Mourvèdre. Als we de eerste slok nemen merken we op dat deze rosé meer karakter en body heeft dan we gewend, de rosés die we anders drinken vinden we vaak wat slapjes en te licht. Deze is heerlijk kruidig, met rood fruit en een stevige afdronk. Een wijn waarvan je meer dan één glas wil drinken. Of zoals Kerckhoffs aangeeft ‘een wijn waar je nog een tweede fles van besteld’. Hij stelt voor om wat amuses in de Lounge te serveren om vervolgens verder te dineren in het restaurant. De drie gerechtjes die we voorgeschoteld krijgen smaken net zo fantastisch als dat ze eruit zien.

Alvorens we aanschuiven in het restaurant mogen we een kijkje nemen bij Bubbles & Bites, om ons toch een idee te geven van de sfeer. Het terras is weliswaar niet ingericht, maar als we op het balkon staan, met dat prachtige uitzicht op de zee, kunnen we ons makkelijk voorstellen dat het hier goed toeven is. Stan vertelt ons enthousiast hoe het idee voor de plek ontstaan is. De balkons horen bij de conferentieruimtes op de tweede verdieping. Gedurende het jaar zijn die ruimtes in gebruik, behalve in de zomer. Het staat er dan leeg, terwijl de ligging van de balkons geweldig is. Met de pop-up lounge is er een ideale invulling gekomen voor deze plek. Dat de locatie zo weersafhankelijk is, is wel meteen ook het nadeel.

Het diner bij Latour is fenomenaal. We worden verrast met een combinatie van makreel en paling, gegrilde griet, een subliem op de huid gebakken dorade en gebraden Iberico varken. Maar onze favoriet zijn toch wel de twee desserts, de een van abrikoos, de ander van framboos. Tot slot krijgen we koffie en friandises die het geheel compleet en perfect maken. Moe en voldaan stappen we in ons heerlijke bed.

Ze verstaan het hotelvak bij Huis ter Duin, zoveel is ons na het verblijf wel duidelijk. In de tijd van airbnb’s, de een vaak nog viezer dan de ander, en b&b’s, die als paddenstoelen uit de grond schieten, is het een verademing om te gast te zijn bij de familie Noorlander. Zelden aten we zo goed als bij Latour. De wijnen en de bijbehorende wijnkennis van sommelier Stan Kerckhoffs waren verrassend en complementair en na afloop sliepen we in één van de beste hotelbedden ooit. Als je de volgende keer over een weekendje weg nadenkt, denk dan eens aan die klassieker in Noordwijk.